Interview with Eben Moglen at Re:Publica

Excellent interview with Eben Moglen about the problems of centralization on the internet – probably the best explanation I’ve seen – and various other topics, including WikiLeaks and copyright reform.

It’s just one of those weeks

Usually my life is pretty boring. Not in a bad way. Stuff gets done, good times are had, places are seen. Change comes along, but at a reasonable pace.

Then once every couple of years the universe takes about 3 months worth of events and conveniently crams them into a single fortnight for me. Job offers, dates, family drama, speaking engagements. They’re all coming in pairs, and all during this bloody single fucking week.

Excuse me while I go scream into a bag.

Berlin Ostbahnhof

Ik zit een paar uur op het Ostbahnhof, wachtend op de eerstvolgende trein terug naar huis.

Er zijn maar weinig dingen troostelozer dan het aangezicht van een treinstation bij nacht. Buiten is het donker, maar binnen verspreiden de TL buizen nog op volle sterkte hun depressieve kunstlicht. Door de grote, brede gangen – bedoeld voor het verwerken van grote massa’s reizigers – strompelt nog slechts een enkele nachtbraker. Schoonmakers schokken achter grote veegmachines aan, in een poging de vloer weer iets minder vettig en bruingetint te maken.

De bankjes in de hoeken waar over een paar uur weer de forenzen hun krantje zitten te lezen worden nu nog bevolkt door slechts een paar jongeren die net terug komen uit de kroeg, reizigers die wachten op de eerste trein en een combinatie van dronkelappen en zwervende geestelijk gestoorden.

Af en toe lopen er een aantal politieagenten langs. Ze sturen hier en daar iemand naar buiten die het voor elkaar heeft gekregen op de harde houten bankjes in slaap te vallen. Blijkbaar geen ongevaarlijke taak, want ze laten zich nooit met minder dan drie man zien. Later in de nacht komen ze opeens langs met in hun midden twee schuldig kijkende mannen waarvan er één een los wiel in z’n hand vasthoudt en de ander een fiets meesleept. Fietsendieven, misschien?

Naast me zitten twee meisjes in korte rokjes en hoge hakken die uit Essex komen, iets wat ook aan hun accent goed te horen (en aan hun makeup te zien) is. Ze wachten vol ongeduld tot de McDonald’s tegenover ons weer open gaat. Blijkbaar ontbreekt er iets aan de shoarma-boer om de hoek waar de stoeltjes nog niet op de tafels staan.

Aan de andere kant van het station staat een man met een onverzorgde baard al zeker een half uur onbewogen naar een muur te staren. Hij schrikt alleen op wanneer een verward uitziende vrouw luid schreeuwend langs hem strompelt. Net als de andere mensen in zijn buurt doet hij alsof hij haar niet ziet of hoort, en laat haar haar gang gaan. Alleen de mensen aan de andere kant van het station kijken geïrriteerd op.

Langzaam kruipt de klok richting vier uur. M’n buren beginnen door te krijgen dat ze nog tot minstens vijf uur op hun BigMac zullen moeten wachten, en houden het voor gezien. Langzaam zwalken ze het station uit.

Niet lang daarna verschijnt mijn trein op het grote bord midden in de hal, en zorg ik ook dat ik wegkom. Veel verder in Verne’s “20,000 leagues under the sea” ben ik niet gekomen, maar het saaie deel van de nacht is weer voorbij.