Berlin Ostbahnhof

Ik zit een paar uur op het Ostbahnhof, wachtend op de eerstvolgende trein terug naar huis.

Er zijn maar weinig dingen troostelozer dan het aangezicht van een treinstation bij nacht. Buiten is het donker, maar binnen verspreiden de TL buizen nog op volle sterkte hun depressieve kunstlicht. Door de grote, brede gangen – bedoeld voor het verwerken van grote massa’s reizigers – strompelt nog slechts een enkele nachtbraker. Schoonmakers schokken achter grote veegmachines aan, in een poging de vloer weer iets minder vettig en bruingetint te maken.

De bankjes in de hoeken waar over een paar uur weer de forenzen hun krantje zitten te lezen worden nu nog bevolkt door slechts een paar jongeren die net terug komen uit de kroeg, reizigers die wachten op de eerste trein en een combinatie van dronkelappen en zwervende geestelijk gestoorden.

Af en toe lopen er een aantal politieagenten langs. Ze sturen hier en daar iemand naar buiten die het voor elkaar heeft gekregen op de harde houten bankjes in slaap te vallen. Blijkbaar geen ongevaarlijke taak, want ze laten zich nooit met minder dan drie man zien. Later in de nacht komen ze opeens langs met in hun midden twee schuldig kijkende mannen waarvan er één een los wiel in z’n hand vasthoudt en de ander een fiets meesleept. Fietsendieven, misschien?

Naast me zitten twee meisjes in korte rokjes en hoge hakken die uit Essex komen, iets wat ook aan hun accent goed te horen (en aan hun makeup te zien) is. Ze wachten vol ongeduld tot de McDonald’s tegenover ons weer open gaat. Blijkbaar ontbreekt er iets aan de shoarma-boer om de hoek waar de stoeltjes nog niet op de tafels staan.

Aan de andere kant van het station staat een man met een onverzorgde baard al zeker een half uur onbewogen naar een muur te staren. Hij schrikt alleen op wanneer een verward uitziende vrouw luid schreeuwend langs hem strompelt. Net als de andere mensen in zijn buurt doet hij alsof hij haar niet ziet of hoort, en laat haar haar gang gaan. Alleen de mensen aan de andere kant van het station kijken geïrriteerd op.

Langzaam kruipt de klok richting vier uur. M’n buren beginnen door te krijgen dat ze nog tot minstens vijf uur op hun BigMac zullen moeten wachten, en houden het voor gezien. Langzaam zwalken ze het station uit.

Niet lang daarna verschijnt mijn trein op het grote bord midden in de hal, en zorg ik ook dat ik wegkom. Veel verder in Verne’s “20,000 leagues under the sea” ben ik niet gekomen, maar het saaie deel van de nacht is weer voorbij.

Happy 2012!

Hopefully this is the last year we’ll hear that nonsense about the Mayan calendar. Not that it matters, I’m sure there are plenty of other apocalypses coming our way.

In good tradition I spent this New Year’s Eve at the the Brandenburger Tor in Berlin with some friends. Nothing like good company and a geek recharge. Unlike the last couple of years, I took it easy on the alcohol (or perhaps it was the mild weather?) and seem to have missed out on the conference flu this year. It is kind of nice to not spend the first few days of the new year in bed.

The concept of good intentions for the new year is fundamentally flawed – and I hate it. But I have some good intentions for 2012 anyway. Read all day seems like a pretty good idea. I don’t even manage to finish a single book per month these days (down from a couple per week 5 years ago), so I’m going to try to carry a book with me when I can and see if I can use some spare time for reading. Oh, and perhaps finally getting that amateur radio license.

Still Life

Like every year, I’m spending the last few days of the year out in Berlin with some friends.

This morning we had breakfast in one of those hip breakfast cafes, somewhere away from the big Platzes. The atmosphere was mellow and passive, having just checked out of our hostel after a short night and not really feeling up to anything. The cafe was a nice place, with a handful of tables set around the big stack of books. We ate quietly and sipped our lattees. Being the geeks that we are – and despite the fact that this was supposed to be some sort of vacation – we checked our RSS feeds and email. For a while, we were the only customers, just eating quietly.

After some time, an elderly Dutch couple took the table on the opposite side of the books from us. I don’t like hearing Dutch from strangers when I’m abroad. Nothing like hiking somewhere in the mountains only to get interrupted by some fellow countrymen bickering over their sandwiches and who was supposed to bring the thermos. It makes the whole experience a lot more down-to-earth and takes away some of that being-away magic. Anyway, these folks were no exception. Shortly after they arrived their conversation topic changed to the quality of their hotel, the long list of things that was wrong with it and then something about the maintenance of their vacation homes.

Not long after, we were also joined by two well-dressed women in their late twenties. They were apparently old friends that were meeting up again after quite a while. I had no idea where they were from, but their chat was in a combination of German and French. The conversation drifted, from the well-being of parents to work and relationships, the understanding of which was beyond me because of my limited knowledge of French and ability to grasp complex graphs in the early morning. It took a strange turn when the topic changed again, and they talked about their future, which apparently heavily depended on the stars.

And then at some point we were being kicked out – the clock had reached noon, and this was after all a breakfast cafe – and we moved on to the pub. I probably won’t see any of these people again, and probably wouldn’t recognize them if I did, but they’d shared a bit of their life with me, without knowing it.

Berliner Schnee

Berlin looks beautiful in the snow. If I’d have to choose another European city to live in, Berlin would be high on my list.